Rouw, verlies en afscheid nemen
Het is oké om je soms niet oké te voelen...❤️
Foto: Sylvia Budde
Het leven kan wonderbaarlijk mooi zijn. Maar ook onvoorstelbaar verdrietig.
In ons leven krijgen we allemaal te maken met verlies. Met rouw en gevoelens van gemis .
Verlies is het moeten loslaten van een droom. Het moeten loslaten van verwachtingen. De toekomst die je in gedachten had is niet meer! En is (voor altijd) veranderd.
Bij verlies denken we vaak aan het overlijden van een familielid, dierbare of een huisdier. Maar er zijn meer soorten verlies-ervaringen! Bijvoorbeeld een scheiding, een relatiebreuk. Het verliezen van je baan, bedrijf of huis. Het verlies van een lichaamsdeel of lichaamsfunctie.
Gemis ontstaat door het verlangen naar de oude situatie. Naar hoe je leven was vóór het verlies. Vóór de verandering!
Na een verlies komen we in een periode van rouw terecht. We 'moeten' het verlies en het gemis op de een of andere manier in ons leven zien te 'verweven'. Een plek zien te geven. Zodat we 'verder' kunnen gaan met ons leven zonder diegene of datgene dat ons is ontnomen of ontvallen.
Mijn allergrootste verdriet was het verlies van mijn kindjes
En het afscheid moeten nemen van mijn kinderwens. In onderstaand gedicht beschrijf ik mijn gevoelens.
Waarom?
Waarom mocht jij niet bij mij blijven?
Waarom kon jij maar even bij mij zijn?
Waarom ik? En wat is hiervan de reden?
Waarom moest ik ervaren deze pijn?
Waarom mocht ik geen moeder worden?
Waarom moest ik jullie allemaal laten gaan?
Waarom konden jullie niet verder groeien?
Waarom hielden jullie op met te bestaan?
Waarom blijven mijn tranen vloeien?
Waarom voel ik iedere dag nog het gemis?
Waarom is het zo moeilijk om uit te leggen,
hoe leeg mijn leven zonder kinderen is?
Moeder worden. Dat was als kind-zijnde al mijn droom. Mijn allerliefste wens
Helaas eindigden al mijn zwangerschappen in een miskraam. Ook Adoptie en Pleegzorg lukte niet. Uiteindelijk moest ik accepteren dat mijn kinderwens niet in vervulling zou gaan. Ik zou geen moeder worden. En ook geen oma!
Mijn verdriet was enorm, maar ik voelde vooral onmacht en woede. De voorlichting en (na)zorg die ik had ontvangen bij mijn miskramen had zó anders en zóveel beter gekund! Ik wilde dat dit voor toekomstige lotgenoten anders zou zijn. Dus focuste ik mij daar op. En ging ik op zoek naar manieren om hen te helpen...
Ik heb een aantal (lotgenoten) websites gehad:
(Inmiddels zijn onderstaande websites en webwinkel opgeheven!)
➵ Dagliefkindje miskraam-informatie-website
➵ Moederzonderkind voor mensen met een onvervulde kinderwens.
➵ Dagliefkindje-webwinkel met gedenkartikelen speciaal om een kindje te kunnen gedenken.
Dag lief kindje...
Als vlindertje fladderde jij in mijn buik en in mijn leven
Als duifje vloog je bij mij weg naar het hemelse licht
Als beschermengeltje ben jij nu voor altijd bij mij
Mijn sterretje aan de hemel die alle mensen verlicht!
Mijn websites gaven mij een levensdoel
En de energie en motivatie om 'door' te gaan. Dit ging een tijd 'goed'. Tótdat mijn man niet meer verder wilde met ons huwelijk.
Vanaf dat moment kwam ik in een draaikolk terecht! Alles wat ik had kon ik kwijt raken. Al mijn zekerheden vielen ineens weg. Mijn gezinsleven, mijn man, mijn (stief)zoon, mijn schoonfamilie en mijn huis. Ik had geen reguliere baan. Mijn webwinkel had ik moeten sluiten. Dus had ook geen eigen inkomsten!
Uit financiële overwegingen moest ik de beslissing nemen om mijn geesteskind, mijn website 'Dagliefkindje' te beëindigen. En binnen 1 jaar tijd heb ik ook nog eens alle drie mijn huisdieren moeten laten inslapen. Wat heb ik het daar moeilijk mee gehad! Afscheid moeten nemen van mijn allerliefste maatjes. Mijn hond (14) en mijn 2 katten (16 en 13),
Tijd om te rouwen had ik niet
En kón ik ook niet nemen! Ik moest mijn hoofd er bij houden. Er was zóveel dat ik moest regelen en reorganiseren. Niet alleen tijdens, maar ook ná de periode van mijn scheiding. Ik had contact met verschillende instanties. En die gingen soms langs elkaar heen, waardoor het allemaal langer duurde.
Pas nadat alles zo goed als geregeld was, kreeg ik 'ademruimte'. En... toen stortte ik als een kaartenhuis in elkaar. Mijn energie was helemaal op! Ik kwam in een diep dal terecht. Alle pijn en emoties van de afgelopen jaren kwamen er uit! Ook onverwerkte stukken uit mijn verleden.
Ik kon niet anders dan hulp zoeken. En alles doorvoelen! Het was een tijd van rouwen! Afscheid nemen! Loslaten! Mijzelf her-ontdekken! Ik moest uit mijn comfortzone stappen. En weer midden in het leven durven staan.
Ik moest een andere invulling aan mijn leven gaan geven. Een nieuwe toekomst voor mijzelf creëren. Uitvinden hoe ik weer gelukkig kon zijn. Hoe ik weer kon gaan genieten van het leven. Wat had IK nodig? Hier kon ik alleen maar achter komen door te luisteren naar mijn hart!
Foto: Jordin Ederveen
De impact van een verlies wordt vaak onderschat
Een verlies-ervaring kan je écht onderuit halen! Je kunt terecht komen in een Depressie. De zin en de wil om te leven kan het zelfs volledig wegnemen.
Niet iedereen in je omgeving begrijpt dit. Of kan je hierbij helpen. Vooral als de mensen om je heen op een andere manier omgaan met verlies. Of niet hetzelfde hebben ervaren. Je kunt je dan héél alleen voelen.
Ik weet hoe je je kunt voelen! Mijn advies: Als je voelt dat je in een donkere wolk zit, blijf er niet mee lopen! Je hoeft het niet alleen te doen! Zoek hulp! Óók als je ziet dat je kind vast loopt in zijn of haar verdriet.
Vanuit mijn ervaring en kennis kan ik je helpen en begeleiden bij het:
➵ afscheid nemen via o.a. een afscheidsritueel
➵ maken van een gedenkmonumentje of Krachtvoorwerp
➵ je beter in je vel te voelen via In-je-krachtbegeleiding
➵ verbinding maken met je hart en je gevoelens via Dromenkind-afstemming
➵ emoties en gevoelens zichtbaar maken en een plek geven via het maken van een Krachtbord.
Wil je dat ik jou of je kind help bij het omgaan met een verlies of het afscheid nemen?
➵ Neem Contact met mij op. Dan bekijken we samen wat ik voor jou of je kind hierin zou kunnen betekenen.
➵ Praktische informatie is ook te vinden via de pagina Mijn werkwijze
Foto: Jordin Ederveen
